Al bijna een maand van huis

Halloo enthousiaste volgers,

Dank voor al jullie berichtjes en reacties op de blog, super leuk!
De dagen en zo ook weken vliegen voorbij, wat natuurlijk positief is. Wel betrap ik mezelf er op dat alles na een paar weken al zo 'normaal' is. Zoals de prachtige omgeving die we kunnen bewonderen iedere keer als we gehaald en gebracht worden van het ziekenhuis of de soepkeuken. Ook het weer wat echt nooit gaat vervelen en het dus kunnen relaxen aan het zwembad na een ochtend stage behoort tot de bijna dagelijkse bezigheden. Vorige week wel een aantal dagen regen gehad, maar de Afrikanen vinden dit alleen maar prettig ivm het afkoelen en voor de natuur. Gelijk hebben ze natuurlijk, maar binnen zitten gaat dan toch snel vervelen. Gelukkig tikt ie komende dagen gewoon weer mooi de 30 graden aan en kan er weer gewerkt worden aan mijn kleurtje van zowel huid als haar, hopelijk wordt het niet nog veel blonder..

Afgelopen weken weer een hoop gezien en gedaan. Zo zijn we vorige week donderdag met Peacemaker (de zoon van Monica, oprichtster van Home of Good Hope) naar Penduka gewandeld. Wat een prachtige omgeving, de foto's daarvan hebben jullie al op Facebook kunnen bewonderen. Penduka betekent 'wordt wakker', de stichting is ontstaan voor vrouwen om onafhankelijker te worden door het verkopen van handgemaakte spullen zoals kussenslopen, mokken, stoffen leesboekjes en mooie leren tassen.
Op donderdagavond zijn we naar de karaokebar gegaan met een aantal huisgenoten, zo fout maar zo grappig om te zien. Een aantal locals daar die losgaan met een microfoon in hun hand.

Op vrijdag waren we vrij en hebben we lekker gerelaxt aan het zwembad. Het weekend dus goed begonnen en 's avonds een braai. Lekker thuis met z'n allen met zelfgemaakte salades, veel vlees en savanna's aan een grote tafel eten. Volgende dag stonden we om 11u met z'n allen in het groen klaar om naar Joe's beerhouse te gaan om st. Patricksday te vieren. Aan twee grote tafels halve liters bier voor 15 dollar drinken (dat is nog minder dan 1 euro..) met z'n allen buiten in het zonnetje dansen op live muziek. Hoe later, hoe gekker en uitbundiger. Rond 20u waren we thuis en hadden we na het pannenkoeken eten nog zin om verder op stap te gaan.. Nog een paar uurtjes met de harde kern nog bij club London geweest, geslaagde dag! ;)
Op zondag een beetje bijgekomen van het weekend en een filmpje gepakt in de bios, daarna op tijd naar bed want op maandag staat het ziekenhuis op de planning.
We staan dus eigenlijk ingepland op de afdeling 'general medicin' maar horen van anderen die meerdere dagen in het ziekenhuis staan dat er zoveel andere interessante afdelingen zijn en niemand die het door heeft of je wel of niet komt. Aangezien we bij de soepkeuken ons project doen en het ziekenhuis voor de ervaring en cultuur te leren kennen besloten we een andere afdeling te kiezen. We gingen deze dag naar de afdeling Gynaecologie. Er stonden vandaag een aantal vrouwen op het programma voor een curettage ivm een miskraam die zij de dag ervoor hadden gehad. We vroegen of we mee mochten kijken bij de ingreep, dit werd uitgevoerd op de afdeling 'theatre'; de operatiezalen. We kregen een kleine rondleiding op de afdeling, waar patiënten gewoon op de gang liggen te wachten tot ze aan de beurt zijn en kregen te horen dat we zelf mochten kiezen waar we mee wilden kijken. We kwamen uit bij een meisje van 3 wat ze onder narcose aan het brengen waren, opzich dat al een zielig gezicht. Bij navraag kregen we te horen dat het ging om verwijderen van het 'pelvic mass'. Stonden we daar dan met ons blijkbaar slechte Engels, want Tiffany en ik hadden geen idee wat ze nou precies bedoelde. Met onze bijna nuchtere maag stonden we daar in afwachting van wat komen ging. De arts begon met het maken een flinke incisie in haar buik. Normaal zie je dat soort dingen enkel op tv, en was het dan ook bizar om er zo dicht op te staan en na het doorsnijden van het laatste vlies ook zo op de organen kan kijken (mocht dit teveel info zijn raad ik je aan niet verder te lezen ;)..). Na enkele minuten haalden ze er een grote 'homp' uit en sneden deze los, waarna ze dit in een emmer deden met bestemming 'Histology' voor onderzoek. Ook werd er nog een biopt genomen van een lymfeweefsel voor verder onderzoek en werden de darmen nog even door de handen van de arts gegaan op zoek naar iets verdachts. De arts ging hierna rapporteren, en zorgde een andere arts voor het hechten van de buik. Nu hadden we eindelijk de kans om na te vragen wat er precies aan de hand was met het meisje. Hetgeen wat was verwijderd bleek een grote tumor te zijn, verkleefd aan de rechter eierstok en was zo'n 15x7x2,5cm. De arts vertelde dat dit erg zeldzaam is, maar wanneer blijkt dat er geen verdere uitzaaiingen zijn het meisje zonder nabehandeling en zonder problemen later kinderen kan krijgen. Hierna zijn we in onze mooie groene en veel te grote uniformen naar de andere kant van de gang gesloft waar de vrouwen wachtten op de curettage. We hebben bij beide meegekeken hoe ze onder narcose werden gebracht en de curettage werd uitgevoerd. Ik zal details besparen, want het was alles behalve een prettig gezicht. Dit doen ze namelijk met de hand en een soort schraper totdat alle overblijfsels van een zwangerschap is verwijderd. Wat een pijn moet die vrouw hebben gehad daarna.. Ze blijven nadat ze wakker zijn geworden uit de narcose nog 3 uur in het ziekenhuis en worden daarna al naar huis gestuurd. Om 11u hadden was onze energie ver op van alle indrukken en zijn we met andere huisgenoten naar huis gegaan.
Deze week dinsdag, donderdag en vrijdag bij de soepkeuken gewerkt. Samen met Tiffany en 4 andere huisgenoten zijn we donderdag naar de Home of Good Hope gegaan, zo leuk om te zien hoe blij die lieve kindjes zijn als ze met je haar kunnen spelen (om het daarna helemaal in de knoop te hebben zitten), te knuffelen en samen te voetballen. Deze dag was het eten wat laat ivm een afspraak die Monica had en moesten sommige kinderen zonder eten naar school.. Hierna even hard moeten werken om de andere kinderen op tijd van eten te kunnen voorzien voordat ze aan hun wandeltocht naar school begonnen. Vrijdag waren we met z'n drietjes bij de soepkeuken en was het vrij rustig omdat de middagploeg niet naar school hoefde ivm independence day wat aanstaande maandag is. Hierover heb ik nog met Monica zitten kletsen en heb haar gevraagd hoe het voor de onafhankelijkheid was. 26 jaar geleden is Namibië pas onafhankelijk geworden en was het leven daarvoor een stuk anders. Monica vertelde dat ze een avondklok hadden en zelfs tot op het toilet toe werden gecontroleerd of ze thuis waren. Ook mochten zij enkel donker brood eten, en was het verboden om in bepaalde winkels en gebouwen te komen. Ze konden er nu om lachen, maar waren toen zware tijden. Wel vond ze dat toen de samenleving rustiger was door alle regels die er waren. Nu is er meer geweld en criminaliteit in Namibië.
Woensdag hebben we aan ons project gewerkt en een begin gemaakt voor ons onderzoek. Afgelopen vrijdag hebben we hier nog met Monica over gesproken omdat we een mail van de sponsor via Peacemaker kregen met de vraag of we ons willen richten op ondervoeding omdat dit het grootste probleem is in de sloppenwijk. Gelukkig staat Monica nog steeds achter ons om verder te gaan met het onderwerp first aid, en is daarbij het aanpakken van ondervoeding bij de kindjes een te groot probleem en onrealistisch plan in zo weinig weken. Komende dagen er weer even goed voor gaan zitten om een start te maken met onze literatuurstudie om informatie te verzamelen voor ons onderzoek. Fijn dat we een begin hebben maar kost nog een hoop tijd en energie voordat we echt de EHBO lessen kunnen gaan geven denk ik. Maar wanneer de vrouwen het daar eenmaal kunnen hebben we wel voor de toekomst iets kunnen betekenen, daar houden we maar aan vast :)
Vrijdag nog op stap geweest, had ik beter niet kunnen doen want was al niet helemaal fit. En nu op de blaren zitten.. Sinds gister aan de antibiotica voor mijn fiks rode en dikke keel met opgezette amandelen en daarbij flink verkouden en hoesten. Hopelijk komende dagen snel verbetering zodat we weer aan de slag kunnen in het ziekenhuis en de soepkeuken.

Komende dinsdag ben ik alweer een maand hier, ongelooflijk..
Met gemak gaan die 4 maanden lukken, maar toch mis ik vriendinnen en familie op sommige momenten ontzettend wat zich uit in tranen achter Skype of in tranen bij het zien van een nieuwe foto van mijn knappe neefje. Maar ach dat hoort erbij, en die momenten zijn net zo snel weer over met alle afleiding en gezellige huisgenoten hier :)

Zo, ik denk dat ik ter compensatie van afgelopen weken het wel goed heb gemaakt met mijn roman van vandaag.. ;)
Zal zo nog wat foto's op Facebook zetten en dan zijn jullie weer op de hoogte..

Veel liefs en zonnestralen vanuit Namibië! XXX