Op de helft!

En dan zitten we deze week alweer op de helft van het Afrika avontuur. Zo voelt het totaal niet, en wil er nog niet eens aan denken om over een paar maanden alweer terug te vliegen naar Nederland. Het leven hier bevalt me wel.

Het lekker buiten kunnen leven is 1 ding van de vele die me aanspreekt. Relaxen in het parlementspark, een avond aan het kampvuur thuis, lekker de hele dag op je slippers rondlopen en een duik in het zwembad na een hete stagedag is prima aan te wennen. Al merk je wel dat het weer wat veranderd is. Afgelopen dagen wat regen en vinden we het 's avonds met 20 graden buiten zitten dan ook 'koud'. Kleinigheidje blijf je houden he.. ;)

Afgelopen weken toch weer een hoop meegemaakt als ik zo eens terug lees in mijn reisdagboek, die ik braaf van iedere week bijhoud. Op 31 maart hebben we een nachtdienst gedraaid op 'Casualty', de spoedeisende hulp in het Katutura Ziekenhuis. Deze nacht kan denk ik het beste omschreven worden als een scène uit een slechte horrorfilm, althans zo voelde het toen. Deze dag was het 'payday' en dat betekent dat de meeste Afrikanen hun loon krijgen en massaal op zuip gaan wat eindigt in vechtpartijen in de kroeg, op straat of tussen menig vriend en vriendin. Zo hebben we tientallen bloederige steekwonden gezien, variërend van 3 in de rug, tot een diepe wond in de nek en flinke hoofdwonden. Sommige patiënten waren nog zo onder invloed dat ze na het verbinden van de wond het er alweer na twee minuten af hadden getrokken en hierna ook niet echt meer te kalmeren waren. Ook een man die epileptische aanvallen kreeg en bloed braakte door verkeerde medicijnen of het verkeerd innemen ervan. Dat akelige beeld zal ik niet snel vergeten.. Patiënten op de grond, of al uren wachtend op een bankje of in een behandelkamer wachtend op een arts die een kijkje moet komen nemen. Ook was er een man die uit verdediging door zijn vriendin in zijn buik met een mes was geraakt. Deze wond was zo diep dat zijn darmen eruit waren gekomen. De man was nog bij volle bewustzijn en werd zonder iets of weinig pijnstillends naar 'Theater', gebracht. Nadat alles op het gemakje was voorbereid werd hij onder narcose gebracht voor de spoedoperatie en wij mochten meekijken. Ondertussen 2u 's nachts werd het verband eraf gehaald en konden we de gehele dunne darm uitgestald op zijn buik zien liggen, en konden we zelfs vlak voor de narcose de peristaltiek nog bewonderen. Er werd door de arts een grote incisie gemaakt waardoor de darm netjes kon worden gehecht, werd schoongemaakt met betadine, grondig werd gespoeld en vervolgens weer terug in de buik werd gestopt. Volgens de arts was dit niet de eerste, en waarschijnlijk niet de laatste keer dat er zo'n soort operatie werd uitgevoerd. Veelvoorkomend op dagen zoals 'payday'. Rond 5u kwamen we terug beneden op de SEH en moesten we toch wel even een half uurtje bijkomen. Alles was weer rustig, en spitsuur was voorbij. Tot half 7 zijn we nog op de afdeling gebleven en was ik weer een ervaring rijker qua zorg in Namibië.
Ook zijn we vorige week een ochtendje op 'Maternity' geweest en hebben we twee bevallingen bijgewoond. Niks medeleven met de bevallende vrouw in kwestie, ze werd zowat toegeschreeuwd om harder te persen en daarbij op haar benen geslagen om ze verder op te moeten doen. Wat een wereld van verschil met Nederland..
Er was amper emotie te zien op het gezicht van de moeder toen het kindje was geboren. Wel stond ik met tranen in mijn ogen toen het kindje geboren was, wat bijzonder om te zien. Bij de tweede bevalling stonden we met 12(!!) personen in de ruimte en was de zuster op het gemakje aan studenten aan het uitleggen hoe en wat precies te moeten doen. In tegenstelling tot de andere bevalling was deze moeder wel blij om haar kindje vast te kunnen houden na de zware bevalling van een grote jongen.
Op dinsdag en donderdag staan keizersnedes gepland en willen dit ook nog graag een keer van dichtbij zien. We hebben het voor het uitkiezen om mee te kijken in het ziekenhuis..

Op 5 april zijn we met z'n 4tjes drie dagen naar Sossusvlei geweest. Dit was via de organisatie Wild dogs, met 9 anderen in een busje op naar de woestijn. Ongeveer 5 uur rijden door een prachtige bergachtige omgeving. Maar na een uur was de eerste platte band al een feit. Ongeveer een half uur daarna de tweede en hebben we er maar gelijk een lunchpauze van gemaakt. Na ongeveer 7 uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan op de camping en moesten we snel onze tent opzetten voordat het donker werd. Vroeg naar bed want de volgende ochtend was het weer om 4.30u tijd om op te staan! Na een warme en stormachtige nacht (waarin het zo hard waaide dat onze tent in elkaar zakte en midden in de nacht met haringen vastgezet moest worden) reden we in een uur naar Dune 45 om deze te gaan beklimmen en zonsopkomst te bekijken, prachtig..
Hierna op naar de Sossusvlei. De wind was na die nacht nog steeds niet gaan liggen wat zorgde voor een zandstorm tijdens onze 5km hike door de Sossusvlei, waardoor het uitzicht over de omgeving wat minder was dan gehoopt. Na enige twijfel besloten we met z'n 10en toch de Big Daddy te gaan trotseren. Dit is een van de hoogste zandduinen ter wereld; zo'n 325m steile klim. Met vele stops voor wat water, wachten totdat het ergste zandstralen voorbij was door een flinke windvlaag en om even uit te rusten tussendoor toch na een paar uur de top weten te bereiken. En wat een uitzicht over de Sossus- en Deadvlei! Na hier op adem te zijn gekomen en genoten hadden van het uitzicht zijn we op blote voeten (nouja, wel met sokken anders was het zand te heet) naar beneden gerend wat erg vermakelijk was omdat je een flink stuk wegzakte in het zand bij elke stap die je nam. Eenmaal beneden in de Deadvlei was het alsof je droomde. Zo mooi en stil met alleen maar zandduinen om je heen en een groot versteend wit oppervlak met bomen die al meer dan 600 jaar dood waren. Eenmaal terug op de camping waren we blij dat we even een uur paar uur konden relaxen aan het zwembad en zijn we rond 16u naar Sesriem Canyon gereden, een kloof van 30 meter diep waar we doorheen zijn gelopen. Daarna op naar een duin om de zonsondergang te gaan bekijken. In deze klim hadden we ons nog best vergist omdat de de duinen flink omhoog en omlaag gaan waardoor het vanaf een afstand iedere keer lijkt alsof je er bijna bent, maar eenmaal de duin over zie je dan dat dat niet zo is. Toch nog net op tijd een duin kunnen bereiken om met een biertje te kunnen genieten van de prachtige lucht en ondergaande zon. Terug op de camping stond de braai klaar. De dag ervoor hadden we met onze gidsen afgesproken dat we die nacht bovenop het busje mochten slapen. Dus ons matje en een slaapzak naar boven gesjouwd om de honderdduizenden sterren te bewonderen. Ook deze nacht waaide het weer flink, maar het slapen in de buitenlucht was heerlijk! Volgende ochtend reden we rond 9u weer terug richting Windhoek door het prachtige rotsachtige Naukluft park en hebben we onderweg struisvogels, oryx, kudu, springbok, wildzwijn, zebra's, jakhalzen en bavianen gespot. 's Avonds als afsluiting nog met een aantal bij Joe's Beerhouse gegeten en konden we daarna helemaal gesloopt weer in ons eigen bed slapen.

Het volgende tripje hebben we ook al op de planning. Half mei gaan we met z'n 4tjes een 12-daagse roadtrip doen richting het noorden. Van Windhoek naar de Okavango Delta in Botswana met waarschijnlijk een overnachting op een onbewoond eiland, daarna Chobe National Park, Victoria Falls en als laatste Etosha. Hiervoor hebben we al een 4x4 jeep gehuurd waar we in tenten boven op de auto slapen. De precieze route moeten we nog uitstippelen in verband met de wel of niet begaanbare wegen en dan kunnen we de campings gaan boeken, spannend maar erg veel zin in!

Een aantal verjaardagen hebben we hier ook al gevierd met z'n allen, gezellige feestjes thuis met een braai en daarna op stap. De weekenden zijn hier nooit saai. De werkdagen trouwens ook niet hoor, want die zitten er doordeweeks ook gewoon tussen voor degene die denken dat we alleen maar 'vakantie' vieren ;)
Ook zijn we met project aardig op weg, de verplichte literatuurstudie is bijna af en kunnen we daarna eindelijk beginnen aan het opzetten van de EHBO cursussen! Maar goed ook want we zijn al aardig wat wonden tegengekomen bij de kindjes die bij de soepkeuken komen die ze oplopen door afval op straat; glas, stenen, doornen, harde plastic voorwerpen waar ze met hun blote voeten doorheen moeten..

Al met een aantal vriendinnetjes en natuurlijk met familie bijgekletst via FaceTime of Skype. Zo fijn ze weer even te zien en te spreken, al lijkt het op dat moment alsof je helemaal niet zo ver weg bent van elkaar. Al wil ik hier nog lang niet weg en hebben we nog een hoop te doen, ik kijk er erg naar uit iedereen over een paar maanden weer te zien en alle mooie verhalen te kunnen vertellen al zijn sommige dingen niet in woorden te beschrijven. Zo ook de foto's is in het echt zoveel keer mooier, maar krijgen jullie misschien een beetje een indruk van wat ik hier heb gezien en gedaan.

Liefs en kusjes vanuit Windhoek!